Czarnuszka siewna
Czarnuszka siewna (Nigella sativa) podobno była nazywana złotem faraonów. Wynikało to z tego, że miała bardzo liczne zastosowania.
Działanie i zastosowanie
Czarnuszka jest rośliną przyprawową dostarczającą aromatycznych czarnych nasion o korzennym smaku, od tych nasion wywodzi się jej nazwa. Posiada też cenne właściwości lecznicze.
Zawarty w jej olejku eterycznym nigellon działa przeciwskurczowo, a tymochinon – przeciwbakteryjnie. Ponadto odwary z nasion działają moczopędnie i żółciopędnie, pobudzają czynności żołądka i mają właściwości wiatropędne. Nasiona czarnuszki wykorzystywane są w homeopatii, w żółtaczce oraz w chorobach przewodu pokarmowego i wątroby. Czarnuszka siewna znana była już w starożytności. Jest o niej mowa w księdze Izajasza w Starym Testamencie. Wymieniali ją Hipokrates, Dioskurides i Pliniusz Starszy jako środek stosowany w chorobach przewodu pokarmowego i lek mlekopędny.
W krajach śródziemnomorskich jest stosowana jako przyprawa i do posypywania chleba. U muzułmanów uważana była za panaceum, czyli lek na wszelkie schorzenia. W Polsce opisywana była przez Marcina z Urzędowa, Syreniusza i księdza Kluka jako przyprawa do chleba i jest nią do chwili obecnej. W przemyśle spirytusowym używana jest do wyrobu wódek gatunkowych, m.in. likierów. W lecznictwie stosuje się czarnuszkę najlepiej zmieloną po pół łyżeczki 2–3 razy dziennie we wszelkiego rodzaju cierpieniach reumatycznych, w dychawicy, w żółtaczce, w chorobach żołądka, wzdęciach, zarobaczeniu. Ponadto w złym wydzielaniu i nieodpowiednim składzie mleka u matek karmiących oraz w stanach nerwicowych żołądka i jelit. W terapii dziecięcej czarnuszka ma podobne działanie co anyż, kminek i koper włoski, bo olejek czarnuszkowy również przechodzi z mlekiem matki do żołądka niemowlęcia, gdzie ułatwia funkcje trawienne.
Pokrewne tematy:
