Fitoterapia
Polska sztuka leczenia roślinami, podobnie jak w Europie Zachodniej, wywodzi się ze średniowiecznego zielarstwa. Powstała i przez długi okres rozwijała się mając za podstawę ludową tradycję leczenia ziołami. W ciągu kilkudziesięciu ostatnich lat rozwinęła się w nowoczesną metodę leczenia, zwaną fitoterapią. Pojęcie fitoterapia jako dziedzinę nauki wprowadził francuski lekarz Henri Leclerc (1870-1955). Określenie fitoterapia wywodzi się od greckich słów: phytos (roślina) i therapeia (leczenie). Fitoterapia jest to nauka zajmująca się zastosowaniem środków leczniczych pochodzenia roślinnego w leczeniu i profilaktyce. Mogą to być całe rośliny lub ich części w postaci świeżej lub wysuszonej, jak również ich przetwory przygotowane metodami, które zapewniają uzyskanie możliwie największej ilości związków biologicznie czynnych występujących w tym surowcu oraz innych związków z nimi współistniejących.
Kminek zwyczajny
Do podstawowych ziół mających zastosowanie w fitoterapii jest kminek zwyczajny. Olejek zawarty w owocach kminku działa rozkurczająco na mięśnie gładkie jelit, szczególnie jelita grubego, przewodów żółciowych. Wzmaga wydzielanie soku żołądkowego, działa wiatropędnie, przeciwdziała wzdęciom. Działa też przeciwbakteryjnie i przeciwgrzybiczo. W ziołolecznictwie kminek jest stosowany jako środek rozkurczający, pobudzający wydzielanie soków trawiennych, ograniczający nadmierny wzrost bakterii w przewodzie pokarmowym, szczególnie u dzieci. Lecznicze właściwości kminku wykorzystuje się najczęściej w połączeniu z innymi ziołami w postaci mieszanek i wyciągów. Stosuje się je w dolegliwościach trawiennych, takich jak odbijanie, wzdęcia, bóle brzucha i lekkie zaparcia. Małym dzieciom podaje się też przetwory z samego owocu kminku.
Goździkowiec wonny
Innym popularnym ziołem jest goździkowiec wonny. Goździki działają antyseptycznie, przeciwbiegunkowo, pobudzają trawienie. Są znaną od wieków i cenioną aromatyczno-konserwującą przyprawą pobudzającą apetyt, przyspieszającą trawienie i bakteriobójczą. Mają bardzo szerokie zastosowanie. Używa się ich do marynat, kompotów, przetworów z owoców i warzyw, do pieczeni, dziczyzny. Także do grzanego wina, ponczu oraz do pierników i innych ciast. W niektórych krajach sporządza się nalewkę goździkową i stosuje jako środek antyseptyczny, przeciwzapalny i lekko ściągający, a nawet poprawiający smak leków. Olejek goździkowy działa przeciwbakteryjnie i przeciwgrzybiczo. Używany jest jako środek bakteriobójczy stosowany w przeziębieniach, katarze, stanach zapalnych błon śluzowych, jamy ustnej, gardła, nosa. Wchodzi w skład preparatów: Olbas, Amol, Aromatol, Argol, Soma. Izolowany z olejku goździkowego eugenol używany jest do wyrobu preparatów stomatologicznych odkażających i łagodzących miejscowo ból. Olejek goździkowy wchodzi w skład maści rozgrzewających, a także jest stosowany w leczeniu chorób reumatycznych jako środek przeciwbólowy w postaci roztworu olejowego do wcierań, masażu i kąpieli. Ponadto wykorzystywany jest w przemyśle spożywczym oraz kosmetycznym i perfumeryjnym.
Pokrewne tematy:
